Optymalny harmonogram szczepień szczenięcia prezentuje się następująco:
6 tygodni - 1-sze szczepienie (nosówka, parwowiroza, ew. zakaźne zap. wątroby).
9 tygodni - 2-gie szczepienie (nosówka, parwowiroza, zakaźne zapalenie wątroby, parainfluenza).
12-13 tygodni - 3-cie szczepienie (nosówka, parwowiroza, zakaźne zapalenie wątroby, parainfluenza, ew. leptospiroza) + obowiązkowe szczepienie przeciwko wściekliźnie.
Po ok. 3-4 tygodniach od ostatniego szczepienia zaleca się szczepienie przeciwko boreliozie (choroba odkleszczowa).
 
Szczepienia przypominające należy powtarzać raz do roku.
Warto zadbać, aby około tygodnia przed każdym szczepieniem zwierzę odrobaczyć.
Lekarze naszej Przychodni pomogą dobrać program szczepień, który pozwoli skutecznie zabezpieczyć Państwa psa.
 

 
Harmonogram szczepień kocięcia:
9 tygodni - 1-sze szczepienie (herpeswiroza, kaliciwiroza, panleukopenia).
12-13 tygodni - 2-gie szczepienie - dobierane indywidualnie dla każdego kota, w zależności od chorób, na które będzie narażony (panleukopenia, kaliciwiroza, herpeswiroza, chlamydofiloza, białaczka kotów*, wścieklizna)
* pierwsze szczepienie przeciw białaczce kotów (FeLV) należy poprzedzić testem z krwi, pozwalającym stwierdzić z dużym prawdopodobieństwem, czy kot jest nosicielem wirusa białaczki.
 
Szczepienia przypominające należy powtarzać raz do roku.
Warto zadbać, aby około tygodnia przed każdym szczepieniem zwierzę odrobaczyć.
Lekarze naszej Przychodni pomogą dobrać program szczepień, który pozwoli skutecznie zabezpieczyć Państwa kota.
 

 
Często spotykamy się ze stwierdzeniem, że "mój pies/kot nie wychodzi z domu, nie bawi się z innymi zwierzętami, więc nie ma potrzeby go odrobaczać". Ile w tym prawdy? Cóż.. bardzo prawdopodobne, że ów piesek lub kotek nie ma robaków, niemniej jest narażony na inwazję pasożytów.
Ich jaja, niewidoczne gołym okiem, mogą być przyniesione do domu na butach właścicieli, a także przeniesione m.in. za pośrednictwem owadów (pchły, muchy). Szczenięta i kocięta mogą zarazić się w łonie matki, jak również podczas ssania pokarmu.
Nie wolno zapominać, że niektóre z pasożytów naszych pupili są groźne także dla ludzi!
Dlatego należy odrobaczać naszych milusińskich regularnie - szczenięta nawet już od 3-5 tygodni, a kocięta od 6-7 tygodnia życia kilkukrotnie w odstępach 3-4 tygodniowych, aż do ukończenia 6 miesiąca życia. Psy i koty starsze niż 6 miesięcy - nie rzadziej niż co 3 miesiące, a koty niewychodzące min. 2 x do roku.
Warto także regularnie badać kał pod kątem obecności jaj pasożytów.
Leki przeciwrobacze dostępne są w postaci tabletek, past lub preparatów spot-on (nakrapianych na kark zwierzęcia).
 

 

 
Kleszcze są niewielkich rozmiarów roztoczami żerującymi na organizmach stałocieplnych (m.in. psy, koty, lisy oraz ludzie). Każda z form rozwojowych tego pasożyta potrzebuje do dalszego rozwoju pożywienia, jakim jest krew. Zwykle mamy do czynienia z dwoma szczytami aktywności: wczesnowiosennym oraz późnoletnim.
W tym roku jednak mamy do czynienia z niezwykle dużą populacją i aktywnością kleszczy. Do inwazji dochodzi najczęściej w parkach, lasach, na łąkach, ale równie dobrze może do niej dojść na przydomowym trawniku.
 
Dlaczego należy zabezpieczać zwierzęta przed inwazja kleszczy?
 
Samo mechaniczne ukąszenie kleszcza nie stanowi większego niebezpieczeństwa, niestety, kleszcze są wektorami odpowiedzialnymi za przenoszenie niezmiernie niebezpiecznych chorób, m.in. boreliozy, babesziozy, ehrlichiozy.
 
Najgroźniejsza z nich - babeszioza - wywoływana jest przez pierwotniaka Babesia canis.
Młodociane formy Babesii dostają się do organizmu wraz ze śliną kleszcza, wędrują do erytrocytów (czerwonych krwinek), w których namnażają się, powodując ich rozpad.
Produkty rozpadu erytrocytów powodują uszkodzenie miąższu nerek i wątroby, a w konsekwencji ich niewydolność. Dodatkowo dochodzi do silnej reakcji immunologicznej prowadzącej do niszczenia przez organizm własnych krwinek (erytrocytów oraz płytek krwi), czego efektem jest pogłębiająca się anemia oraz małopłytkowość). Choroba ta jest potencjalnie śmiertelna!
Objawy babeszjozy zauważane przez właściciela, to najczęściej:
- apatia, brak chęci do zabawy, brak apetytu,
- gorączka (niejednokrotnie pow. 40 st.),
- wymioty,
- bladość lub zażółcenie błon śluzowych,
- brązowe zabarwienie moczu,
- przyspieszony oddech i akcja serca.
W sytuacji zaobserwowania któregokolwiek z powyższych objawów należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza weterynarii, aby wykonać w razie potrzeby niezbędne badania i podjąć niezwłocznie leczenie.
 
Borelioza - wywoływana przez krętka Borrelia burgdorferi.
Objawia się najczęściej długotrwałą kulawizną o zmiennym natężeniu, mogą dochodzić objawy neurologiczne, objawy niewydolności krążeniowo-oddechowej.
Terapia boreliozy polega m.in. na podawaniu przez okres kilku tygodni antybiotyków w wysokich dawkach.
 
UWAGA! Możliwa jest profilaktyka zakażeń Borrelią - nie tylko poprzez zapobieganie inwazji kleszczy, ale także poprzez szczepienie ochronne (dostępna na rynku szczepionka Merylim). Zapytaj swojego lekarza weterynarii o możliwość wykonania szczepienia!
 
Ehrlichioza - coraz częściej diagnozowana choroba wywoływana przez riketsje. Najczęściej obserwowane objawy to: gorączka, drgawki, bóle mięśniowe. Przy dłuższym czasie choroby dochodzi do spadku masy ciała.
 
Jak zabezpieczyć pupila przed kleszczami?
Dostępne są zarówno obroże (działające nawet do 6-8 miesięcy), jak również preparaty "spot-on" nakrapiane na kark (należy powtarzać je regularnie co 4 tygodnie przez cały okres występowania kleszczy).
 

 
Choroby zakaźne, z jakimi mogą mieć do czynienia króliki, czy to hodowlane, czy miniaturowe, będące domowymi pupilkami, to m.in. myksomatoza i pomór królików.
 
Wirus myksomatozy (rodzina Poxviridae) przenoszony może być za pośrednictwem wektorów (komarów oraz pchły króliczej), bezpośrednio między królikami (drogą powietrzną, z kurzem), a także pośrednio też poprzez ludzi i sprzęt. Okres inkubacji (od zakażenia do pojawienia się pierwszych objawów choroby) wynosi 2 -10 dni. Pojawiają się obrzęki powiek, wypływ z oczu, zaczerwienienie spojówek, gorączka i apatia. Z czasem wyciek surowiczy przekształca się w ropny, pojawiają się obrzęki kończyn, głowy (nos, oczy, policzki, małżowiny uszne) i zewnętrznych narządów płciowych. Króliki padają zazwyczaj w ciągu 48 godzin.
Rzadziej spotykana postać przewlekła charakteryzuje się powstawaniem galaretowatych, gorących i bolesnych obrzęków. Chore zwierzę chudnie, jest odwodnione, ma problemy z oddychaniem i pada w ciągu dwóch tygodni.
Powikłaniem myksomatozy może być ropne zapalenie płuc, spowodowane wtórną infekcją bakteryjną.
Specyficzne leczenie nie istnieje. Skutecznym sposobem zapobiegania infekcji jest wczesne i systematyczne szczepienie królików.
W ramach zapobiegania myksomatozie, oprócz szczepienia wszystkich zwierząt w hodowli, właściwym jest jednoczesne stosowanie kwarantanny dla nowych zwierząt, instalowanie siatek ochronnych, ograniczających dostęp owadom i umożliwiających kontrolowanie ektopasożytów, optymalne odżywianie i konsekwentna dezynfekcja.
 
Pomór królików (wirusowa krwotoczna choroba królików), jest bardzo zaraźliwą chorobą. Rozprzestrzenia się poprzez bezpośredni kontakt oraz pośrednio poprzez sprzęty hodowlane, wodę i pasze, wektorem mogą być także także owady. Źródłem wirusa jest wydzielina z nosa i ust, wyciek z oczu i wydzielina z dróg oddechowych. Zachorowalność wynosi 30-100%, natomiast śmiertelność osiąga 40-100%. Młode króliki są odporne na infekcję, prawdopodobnie dzięki przeciwciałom matczynym. Chorują zwykle osobniki w wieku powyżej ósmego tygodnia życia. W przypadku infekcji nadostrej królik pada do 36 godzin, nie wykazując widocznych objawów lub pojawia się tylko gorączka. Ostrej formie choroby towarzyszą objawy neurologiczne, takie jak: opisthotonus (łukowate wygięcie kręgosłupa i szyi ku tyłowi), nieskoordynowane ruchy, konwulsje i zmiany zachowania, później problemy oddechowe, sinica i krwawienie z nosa. U zwierząt, które przeżyją to stadium rozwijają się objawy żółtaczki i wychudzenie. Zwierzęta padają po kilku tygodniach.
Specyficzne leczenie, podobnie jak w przypadku myksomatozy, nie istnieje. Jedyną skuteczną i pewną ochroną jest szczepienie królików przeciwko pomorowi. W przypadku epidemii pomoru królików należy ściśle przestrzegać zasad kwarantanny, przeprowadzać dokładną dezynfekcję klatek i pomieszczeń.
Szczepienia można wykonać już powyżej 10 tygodnia życia, a szczepienia przypominające powtarzać co 6 miesięcy. W przypadku niekorzystnej sytuacji zakaźnej można szczepić króliki od szóstego tygodnia życia, a szczepienie przypominające należy wykonać po czterech tygodniach.
 

 
Fajerwerki to atrakcja nierozerwalnie związana z obchodami Nowego Roku.
Niestety, są one atrakcją tylko dla nas, ludzi. Większość zwierząt, zarówno domowych, jak i dzikożyjących, panicznie boi się huku związanego z wystrzałami fajerwerków i petard.
 
Aby ułatwić zwierzętom przetrwanie tego stresującego dla nich czasu proponujemy, aby jeszcze przed nadejściem Świąt Bożego Narodzenia udać się do lekarza weterynarii, który zaproponuje w miarę możliwości najbardziej skuteczne i bezpieczne dla Państwa pupila rozwiązanie. Aby środki przeciwlękowe mogły właściwie zadziałać, powinny być stosowane minimum tydzień przed nadejściem Nowego Roku. Nie należy więc czekać do ostatniej chwili.
Można próbować "przyzwyczajać" psa do dźwięków wystrzałów - puszczać w miarę głośno takie dźwięki (można znaleźć bez problemu na youtube) oraz budzić z nimi pozytywne skojarzenia, np. poprzez podawanie w tym czasie przysmaków. Działanie takie trzeba jednak zacząć znacznie wcześniej, niż tydzień przed Sylwestrem.
Oprócz podawania środków uspokajających, podczas Sylwestra warto zadbać, aby zwierzęta zamknięte były w bezpiecznym, cichym miejscu, w którym nawet podczas ataku paniki nie będą mogły zrobić sobie krzywdy. Najlepiej około północy być ze swoim zwierzęciem.
 

 
Ropomacicze (EPC - endometritis-pyometra complex) jest to o choroba polegająca na patologicznym nagromadzeniu się wydzieliny gruczołowej wewnątrz macicy. Zazwyczaj po 1-2 miesiącach od zakończenia cieczki, wydzielina ta ulega przekształceniu w ropę. Toksyny pochodzące z rozkładu komórek ropy ulegają wchłonięciu do krwi, co skutkuje toksemią, mającą szczególnie niekorzystny wpływ na wątrobę, nerki i serce. Ropomacicze jest stanem bezpośrednio zagrażającym życiu, a rozpoznane zbyt późno może doprowadzić do śmierci zwierzęcia. Schorzenie to dotyczy głównie suk powyżej 5 roku życia, jednak jest także spotykane u kotek i młodszych suk.
 
Główną przyczyną wystąpienia tego schorzenia są zaburzenia w gospodarce hormonalnej, skutkujące przerostem i nadmierną czynnością gruczołów macicznych. Ich wydzielina ulega gromadzeniu, może dodatkowo ulec nadkażeniu bakteriami. Przy dłużej trwającym ropomaciczu może dojść do perforacji ściany macicy i wydostawania się ropy do jamy brzusznej. To natomiast może być przyczyną zapalenia otrzewnej, której skutkiem niejednokrotnie jest śmierć zwierzęcia.
 
Czynnikami predysponującymi do wystąpienia ropomacicza są:
- wcześniejsze lub niewłaściwe stosowanie antykoncepcji hormonalnej,
- wiek zwierzęcia (powyżej 5 lat).
Nie oznacza to niestety, że suki/kotki poniżej 5 roku życia, u które nie stosowano antykoncepcji, nie są narażone na to schorzenie.
 
OBJAWY:
Początkowe objawy bywają dla właściciela słabo zauważalne, stopniowo pojawia się wzmożone pragnienie (zwierze pije ogromne ilości wody) oraz zwiększone oddawanie moczu.
Apatia, spadek apetytu często towarzyszą temu schorzeniu, ale nie są dla niego patognomiczne (typowe).
Może pojawiać się wypływ ropny/brunatny z dróg rodnych, częste wylizywanie przez sukę okolic sromu, mogą pojawiać się wymioty, powiększenie obrysu brzucha, postępujące słabnięcie.
 
LECZENIE I ZAPOBIEGANIE:

• najskuteczniejszą metodą leczenia ropomacicza jest zabieg ovariohysterectomii (sterylizacji). U suk/kotek nie dotkniętych tym schorzeniem jest to zarazem jedyna w 100% skuteczna metoda zapobiegania.
• leczenie zachowawcze - istnieje możliwość farmakologicznego leczenia ropomacicza, nie jest ona jednak popularna z 3 powodów:
  • generuje wysokie koszta,
  • nie ma 100% pewności odnośnie skuteczności takiego leczenia
  • istnieje duże prawdopodobieństwo nawrotu choroby.

ROPOMACICZE JEST STANEM BEZPOŚREDNIO ZAGRAŻAJĄCYM ŻYCIU ZWIERZĘCIA !!!
Jeśli zauważą Państwo którykolwiek z wyżej opisanych objawów, proszę nie zwlekać konsultacją lekarską. Często o powodzeniu leczenia decydują nawet godziny.
Dlatego też zalecamy sterylizację samic, nawet już przed pierwszą cieczką. Więcej informacji na ten temat z chęcią udzielą Państwu lekarze naszej Przychodni.
 

 
Z racji popularyzowania ras takich jak buldog francuski, yorkshire terrier, shih tzu, czy mops, zapraszamy do lektury poniższego artykułu.

Schorzenie to (zespół brachycefaliczny - BAS) dotyczy psów i kotów o krótkiej kufie. Predyspozycje rasowe wykazują: buldogi angielskie, buldogi francuskie, mopsy, pekińczyki, boston teriery, yorkshire teriery oraz shih tzu, a wśród kotów - perskie. Rasy te mają relatywnie krótką kufę i jamę nosową, przez co dochodzi do zaburzeń w przepływie powietrza przez górne drogi oddechowe.

Problem ten może mieć kilka przyczyn, m.in.

1. zwężone nozdrza przednie – powodują utrudnione pobieranie powietrza,
2. przedłużone podniebienie miękkie – często przyczynia się do obturacji, czyli zablokowania dróg oddechowych, a tym samym przepływu powietrza do płuc,
3. wynicowane kieszonki krtaniowe – powodują zwężenie dróg oddechowych i tym samym trudności w przepływie powietrza do płuc.

Jak rozpoznać BAS u swojego psa? Oczywiście zawsze należy skonsultować się z lekarzem weterynarii, ale wąskie nozdrza przednie, nietolerancja wysiłkowa (szczególnie podczas cieplejszych dni), chrapliwy oddech, omdlenia, zasinienie błon śluzowych zawsze powinny budzić nasz niepokój.
O ile zwężenie nozdrzy widać podczas badania klinicznego, o tyle ocena podniebienia miękkiego oraz kieszonek krtaniowych musi zostać wykonana po uprzednim znieczuleniu.
Leczeniem z wyboru jest chirurgiczna korekcja skrzydełek nosowych, resekcja przedłużonego podniebienia miękkiego, a także kieszonek krtaniowych.

Na zdjęciu poniżej pies przed i po zabiegu korekcji skrzydełek nosowych.


 

 
Ten post zamieszczamy ku przestrodze - do czego prowadzi czasami bezsensowny niestety upór właścicieli. Już 3 lata temu nakłanialiśmy bezskutecznie właścicieli do sanacji jamy ustnej u swojego psa, wtedy zęby wyglądały bardzo źle, ale nie tak dramatycznie jak teraz.
 
Tego rodzaju pokłady kamienia nazębnego to:
a) źródło okropnego zapachu, który wydobywa się z psiej paszczy,
b) źródło bakterii beztlenowych, które pies połyka z każdym przełknięciem śliny i które mogą uszkadzać jego narządy wewnętrzne (m.in. serce, wątrobę, nerki), c) źródło stanu zapalnego dziąseł = ból, którego pies nie pokazuje, cierpi po cichu, gorzej je, robi się apatyczny,
d) ryzyko utraty zębów, ruszające się zęby, które przyczyniają się do ogromnego bólu,
e) ostatni dzwonek, żeby zgłosić się do lekarza, żeby zrobił z tym prządek, choć osobiście wolimy, kiedy nie zwleka się aż tak długo.
 

FAKTY i MITY:
 
FAKT - wykonanie zabiegu sanacji jamy ustnej nie wymaga podania pełnej narkozy (poza uzasadnionymi przypadkami), ryzyko jakie zatem za sobą niesie jest minimalne.
 
MIT - jak grzyby po deszczu wyrastają obecnie oferty "usuwania kamienia bez narkozy". Przestrzegamy jednak przed wykonywaniem tego typu zabiegów w placówkach do tego nie przeznaczonych (np. salony piękności) przez personel do tego niewykwalifikowany oraz (co o zgrozo robi się modne - bez znieczulenia!).
 
 
Dlaczego?
1. Zabieg sanacji wykonuje się przy użyciu ultradźwięków, które psy słyszą wielokrotnie mocniej od nas, ludzi. Można to przyrównać do odrzutowca startującego nam nad głową.
2. Podczas zabiegu bez premedykacji pies połyka cały aerozol bakteryjny, rozpylany podczas czyszczenia. U psa poddanego premedykacji jesteśmy w stanie przed tym zabezpieczyć oraz ochronić drogi oddechowe.
3. Bez premedykacji zabieg nie może być wykonany z należytą dokładnością, ponieważ czyszczenie niektórych miejsc sprawia dyskomfort lub wymaga szerokiego otwarcia paszczy - 3:0 dla lekarzy.
4. Po wykonanym zabiegu zęby należy wypolerować - jak to zrobić na zniecierpliwionym, wystraszonym psie, nad głową którego startuje odrzutowiec? Brak polerowania = mikrourazy szkliwa = szybsze odkładanie w tych miejscach płytki nazębnej.
 
 
MIT - daję psu gryzaki, dlaczego ma kamień?
 
FAKT - gryzaki (popularnej marki) w psiej paszczy przebywają zwykle 2-3 sekundy. Ideą było długie żucie, a co za tym idzie, ścieranie płytki nazębnej, wtedy ma to sens. Dobierajmy dla naszego psa takie gryzaki, które będzie dłuuuuugo żuł. A najlepiej, rzecz jasna, szczotkować i to regularnie!
 
Jeśli Waszemu psu nieładnie pachnie z pyska, może warto zajrzeć do środka i udać się do lekarza weterynarii, który doradzi, co można a co trzeba z tym fantem zrobić.